ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ.
Νιώθω όσο να ?ναι μία κάποια ντροπή που αντιλήφθηκα τι συμβαίνει σε όλα τα σχολεία της χώρας μέσα από μια εφημερίδα που τυχαία διάβασα στο δρόμο για το σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι θεώρησα το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο του Σαββάτου και τη μαθητική πορεία της Δευτέρας ως μεμονωμένες και χωρίς συνέχεια δράσεις. Δυστυχώς, οι διαμαρτυρίες στην Ελλάδα τείνουν, εκτός από το να υστερούν ουσιαστικού νοήματος και ουσιαστικής ενότητας και αλληλεγγύης, να καταντήσουν ακόμη μια ενοχλητική υπόθεση ρουτίνας. Πάντως, τα 500 σχολεία που παραμένουν κλειστά, αλλά και όσα παραμένουν ανοιχτά, και το συλλαλητήριο που έλαβε χώρα την Πέμπτη, φέτος θέλουν να πουν κάτι περισσότερο.
Τα γεγονότα
Οι καταλήψεις, λοιπόν, δε λείπουν και φέτος. Σε όλη την επικράτεια εκατοντάδες σχολεία ξεκίνησαν και συνεχίζουν τις καταλήψεις και σήμερα. Όμορφες στιγμές της όλης κατάστασης: το συμβολικό ολιγόπλεπτο κλείσιμο της Εθνικής Οδού από τους μαθητές του ΓΕΛ Τυρνάβου και η κατάθεση των αιτημάτων στο διευθυντή τους, η συμβολική κατάληψη του Δημαρχείου της Φαρκαδόνας Τρικάλων από τους μαθητές του ΓΕΛ και ΕΠΑΛ, καθώς και η εκδήλωση υποστήριξης του δημάρχου ο οποίος βγήκε στο δρόμο μαζί τους. «Είμαστε μαζί σας σε ότι έχετε αποφασίσει?από την μεριά μας θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να πιέσουμε τους αρμόδιους?θέλω όλα τα σχολεία του Δήμου μας να είναι πρότυπα για όλη τη χώρα, όποια προβλήματα υπάρχουν θα λυθούν άμεσα και να είστε σίγουροι ότι φέτος δεν θα κρυώσει κανένας μαθητής εν ώρα μαθήματος, σας το εγγυώμαι» είπε ο κ. Δήμαρχος.
Έπρεπε όμως να γίνουν και οι? θορυβώδεις παραφωνίες. Στο Χολαργό ξυλοδαρμός και τρομοκράτηση μαθητών, στη Λαμία ποινική δίωξη εναντίον μαθητών και γονέων και αποχώρησή τους από το τμήμα της Αστυνομίας στις 4 το πρωί.
Ο υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Λοβέρδος περιορίστηκε στο ότι οι καταλήψεις δημιουργούν πρόβλημα κάλυψης της ύλης. Καμία απολύτως νύξη στα αιτήματα των μαθητών.
Και λοιπόν;
Περνώντας σ? αυτό καθ? αυτό το γεγονός των καταλήψεων και των διαμαρτυριών, θα ήθελα να εκφράσω μερικές σκέψεις και παρατηρήσεις.
Οι καταλήψεις
Καταρχάς, γιατί καταλήψεις; Κατά πόσο είναι γνωστό άραγε ότι καταλαμβάνοντας κτήριο δημόσιας υπηρεσίας παραβιάζονται άρθρα του Ποινικού Κώδικα; Με την κατάληψη γίνεται προσπάθεια για ανατροπή της αδικίας μέσα από τη διάπραξη αδικίας, αφού ο νόμος είναι το Δίκαιο. Μα λόγω της καθιέρωσης της κατάληψης των σχολικών κτηρίων ως «must» εδώ και χρόνια χωρίς πραγματικό αντικείμενο απαίτησης, αυτή γελοιοποιήθηκε κανονικά. Έτσι υπεγράφη το περιβόητο Προεδρικό Διάταγμα το οποίο δίνει τόπο στη «νεανική τρέλα» (αφού επιτρέπει στις Αρχές να κάνουν τα στραβά μάτια στους τεμπέληδες) δίνοντας περιθώριο τριών ημερών προτού αρχίσουν να μετράνε μέρες για επιπλέον μάθημα στις διακοπές.
Μα έστω ότι δεχόμαστε ότι η κατάληψη είναι αποδεκτό μέσο διαμαρτυρίας. Ποια ανατροπή όμως γίνεται με τους βανδαλισμούς και την κακομεταχείριση της σχολικής μονάδας; Το καινούριο που θα άλλαζε τα δεδομένα θα ήταν η μαζική συμμετοχή στην προσπάθεια που θα περιλάμβανε αυτοοργάνωση: φύλαξη, συντήρηση και δημιουργική αναμόρφωση του χώρου από τους ίδιους τους μαθητές που κάνουν το σχολείο πραγματικά σπίτι τους. Έτσι μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι υπάρχει κάτι νέο στο τραπέζι.
Βλέποντας από μέσα τα πράγματα, παρατηρώ ότι μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στις μέρες της κατάληψης ή στην αποχή. Δηλαδή, η επιτυχία της διαμαρτυρίας εξαρτάται κυρίως απ? αυτό; Ελπίζω να αρχίσουν οι περισσότερες συζητήσεις να έχουν κεντρικό θέμα τη σωστή και αντικειμενική επεξεργασία όλων των παραμέτρων του Νέου Λυκείου και των παρεμφερών εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Όπως συμβαίνει πάντα, τουλάχιστον στη χώρα μας, μάς συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός για τον περίφημο «αγώνα» χωρίς να έχουμε σε όλα μια αντιπρόταση που να στηρίζεται κάπου. Πολύ απλά και εύκολα δαιμονοποιούμε και τράπεζες θεμάτων και Νέα Λύκεια υιοθετώντας μια στάση όχλου που ενεργεί χωρίς σχέδιο για το μέλλον, αλλά με την απολυτοποίηση και την ισοπέδωση των πάντων, αναπαράγοντας, έτσι, τα βαθειά ριζωμένα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Της κοινωνίας που θέλουμε να αλλάξουμε.
Οι αλλαγές και οι στόχοι τους
Ο στόχος ?έστω και φαινομενικός- του Νέου Λυκείου ήταν η απαγκίστρωσή του από τις Πανελλήνιες και η διδασκαλία με στόχο την πιο σφαιρική γνώση. Αναιρέθηκε από την υπεραύξηση των ωρών του προσανατολισμού-κατεύθυνσης και την άπειρη έκταση της ύλης στα μαθήματα γενικής παιδείας. Στόχος της Τράπεζας Θεμάτων- φαινομενικός ξανά- ήταν η αναδιαμόρφωση του συστήματος της προαγωγής, κάνοντας πιο δίκαιη την εξέταση των θεμάτων αφού τα θέματα δεν προέρχονταν από τους καθηγητές που έχουν προσωπική σχέση με τους μαθητές. Αναιρέθηκε από τη διαβαθμισμένη δυσκολία των θεμάτων(σε κάποιο σχολείο μπορεί να τύχει θέμα ευκολότερο από ένα άλλο). Εν τέλει, αν εξεταστούν απροκατάληπτα όλα αυτά, νομίζω πως θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάποια πράγματα είναι σωστά αλλά εφαρμόζονται, όπως και πολλά άλλα, με λάθος τρόπο.
Τι παιδεία θέλουμε;
Αναφορικά με το ποιον της «παιδείας» μας, και πιο συγκεκριμένα, με την περιφρόνηση της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης, δε νομίζω ότι μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η σημερινή κατάσταση φταίει για αυτό. Εδώ και δεκαετίες η τεράστια ύλη, η επικέντρωση στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, η αντιπάθεια που έχει δημιουργηθεί προς το ελληνικό σχολείο από τους μαθητές αλλά και η πνευματική αδιαφορία των ίδιων των εφήβων μετατρέπει τη κριτική σκέψη σε μία απρόσιτη πλατωνική ιδέα. Μακάρι κάποια στιγμή να θέλουμε με περισσότερη χαρά να πηγαίνουμε στο σχολείο παρά στην καφετέρια. Πάντως, πρέπει να σημειώσουμε ότι το νέο εκπαιδευτικό σύστημα κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Ίσως, λοιπόν, αυτή η χρονιά να έχει κάτι το διαφορετικό στις μαθητικές διαμαρτυρίες. Ευτύχημα είναι το ?έστω αρχικά- αγωνιστικό πνεύμα που δίνεται πια από τους μαθητές. Κάνοντας μια περιήγηση στο διαδίκτυο και στο facebook κατάλαβα ότι τώρα δεν είναι στόχος η τεμπελιά, αλλά η διαμαρτυρία. Όμως δεν αρκεί. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι ακριβώς ζητάμε και τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε.
Τι θέλουμε;
Ένας κατάλογος, κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε να είναι ο παρακάτω, ο οποίος φυσικά θα μπορούσε να συμπληρωθεί ή να τροποποιηθεί.
- Θέλουμε επαναπροσδιορισμό της Παιδείας μας με κέντρο τον έφηβο και την εξέλιξη του σε έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο και πολίτη.
- Θέλουμε να ρίξουν οι κυβερνώντες το βάρος στην Παιδεία.
- Θέλουμε ένα σχολείο στα ευρωπαϊκά πρότυπα, χωρίς αποστήθιση, χωρίς τεράστια ύλη με διαμόρφωση του θεσμού των Πανελληνίων.
- Θέλουμε ένα σχολείο βαθειά ανθρωπιστικό.
- Θέλουμε τα αυτονόητα στην εκπαίδευση: βιβλία και καθηγητές από το Σεπτέμβρη, πρόνοια για τους μαθητές από άπορες οικογένειες, έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση μαθητών, καθηγητών και γονέων για ζητήματα μείζονος σημασίας, όπως η κατάταξη των σχολών στα επιστημονικά πεδία, η έγκαιρη δημοσιοποίηση της τράπεζας θεμάτων.
- Θέλουμε ένα σχολείο ανεξάρτητο από τον παμπάλαιο και μοναχά ελληνικό θεσμό των εξετάσεων σε όλη τη χώρα για εισαγωγή στα ΑΕΙ-ΤΕΙ.
- Θέλουμε τον επαναπροσδιορισμό της επαγγελματικής εκπαίδευσης που τώρα βρίσκεται στο πάτο της εκτίμησης της ελληνικής κοινωνίας και τώρα δέχεται βαρύ πλήγμα.
Η προσπάθεια
Πώς μπορούμε να φωνάξουμε; Πρώτον, με ενότητα και αλληλεγγύη αληθινή. Μέσα στο πλαίσιο του διαλόγου και της εκπόνησης προτάσεων και σχεδίων που μπορούν να κατατεθούν στους έχοντες εξουσία. Δεύτερον, με αυτοοργάνωση που διευκολύνει την ενημέρωση και την επικοινωνία των μαθητικών κοινοτήτων για το συντονισμό κοινών δράσεων και την κατάθεση προτάσεων. Τρίτον, στην προσπάθεια δεν πρέπει να είμαστε μόνοι μας. Δεν πρέπει να αποκλείσουμε τους καθηγητές, που έχουν πείρα και πολλά προβλήματα λόγω των νέων δεδομένων αλλά και της δυσλειτουργίας των ηγεσιών-αντιπροσωπειών τους. Ακόμη, μαζί με τους φοιτητές, πρέπει να αφυπνίσουμε τους διανοούμενους, που κανείς αναρωτιέται γιατί δεν επιδίδονται στο δημόσιο λόγο τα τελευταία χρόνια. Τέλος, το μέρος της ελληνικής κοινωνίας που πιστεύει στην αλλαγή μέσω της παιδείας. Η ψήφιση του νομοσχεδίου για το Νέο Λύκειο το καλοκαίρι και όχι την περίοδο κατά την οποία συγκαλείται η Ολομέλεια, τα γεγονότα στο Χολαργό και στη Λαμία δεν αφορούν μόνο τους μαθητές και τους γονείς τους αλλά και κάθε συνειδητοποιημένο Έλληνα και φωνάζουν μαζί με άλλα για ριζικές μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος μη ανθρώπινο, μακριά από τους πολίτες του.
Το επόμενο βήμα, κατά τη γνώμη μου, είναι η ανατροπή εκ των έσω. Δηλαδή, να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Να γίνουμε ευσυνείδητοι πολίτες που θέλουν να ενημερώνονται έγκυρα, που μπορούν να κρίνουν καταστάσεις, που διαμορφώνουν δικές τους απόψεις, που δεν απορρίπτουν απόψεις που δεν αρέσουν στο πλήθος και δεν ισοπεδώνουν τα πάντα, που να μη φοβούνται να πουν τη γνώμη τους στους ομοίους τους. Πολίτες και άνθρωποι που εκτός από ΌΧΙ ξέρουμε, θέλουμε και μπορούμε να πούμε και ΝΑΙ.
Πηγές:
http://www.enet.gr
http://www.eleftheria.gr
http://tvxs.gr
http://dimos-oixalias.gr
http://elthraki.gr
Υποβολή απάντησης