ΓΡΑΦΕΙ: Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ.
Πόλη περίεργη η Αθήνα. Αν μου ζητούσαν να την περιγράψω θα χρησιμοποιούσα τρεις λέξεις: μουντή, απρόσωπη, τυποποιημένη. Θα καταλάβετε τι εννοώ αν πάτε μια μέρα και περπατήσετε σε μια πολυσύχναστη λεωφόρο. Στην Αλεξάνδρας ή στην Πατησίων, για παράδειγμα. Προσπαθήστε να είστε παρατηρητικοί. Εάν το κάνετε, θα δείτε ανθρώπους σκυθρωπούς, σκεφτικούς, ανέκφραστους με πρόσωπα σκοτεινά, με ζωγραφισμένη την κούραση, την απογοήτευση, την απόγνωση ?. Ποιος ξέρει τι ακριβώς τους απασχολεί; Το μόνο σίγουρο είναι πως λειτουργούν τυποποιημένα, σαν καλά προγραμματισμένες μηχανές, και δεν τολμούν να εκφράσουν τα πραγματικά τους «θέλω» και τις ανάγκες τους στην προσπάθεια τους να επιβιώνουν. Ουσιαστικά να φυτοζωούν.
Στη συνέχεια, παρατηρήστε τα αυτοκίνητα. Όλα κινούνται με ρυθμούς αργούς, βαρετούς και πλέον συνηθισμένους για όσους από μας έχουμε δει όλα τα πρόσωπα της πόλης. Παντού κορναρίσματα, φωνές και βαβούρα σε συνδυασμό με έναν μόνιμο εκνευρισμό που απορρέει από τους γρήγορους κι αγχωτικούς ρυθμούς της ρουτίνας. Σπάνια θα δείτε κάποιον να είναι ευχαριστημένος που πηγαίνει στη δουλειά του. Σπάνια θα δείτε κάποιον να χαίρεται με αυτό που κάνει και να τον ευχαριστεί η ζωή του. Συνοπτικά, σπάνια θα δείτε κάποιον που χαίρεται όντως που ζει, επειδή καλύπτει όλων των ειδών τις ανάγκες του και νιώθει πως η αμοιβή του ανταποκρίνεται στις γνώσεις του ή στην προσφορά του.
Τέλος, παρατηρήστε το γενικότερο περιβάλλον γύρω σας. Από τον ουρανό ως τα κτήρια. Προσωπικά, όταν κοιτώ γύρω μου στεναχωριέμαι από την έλλειψη χρώματος, από την έλλειψη ζωής που επικρατεί. Δεν παρατηρώ πλέον παιδιά να παίζουν στους δρόμους ούτε κυρίες να βγαίνουν να πάνε για ψώνια ούτε ζευγαράκια που χαίρονται τη ζωή τους. Αντιθέτως, παρατηρώ φόβο και καχυποψία. Νομίζω πως είναι λογικό και άμεσο επακόλουθο των όσων συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες ξεκινώντας από τις συνεχόμενες απεργίες των καθηγητών και καταλήγοντας στο φόνο του 34χρονου νέου.
Άραγε πού καταλήγουν όλα αυτά; Στο να είμαστε παρατηρητές στη ζωή που μας προσπερνά; Στο να μετατρεπόμαστε σε αποβλακωμένες οντότητες χωρίς βούληση και ενεργό συμμετοχή στην κοινωνική ζωή, με αποτέλεσμα άλλοι να παίρνουν τα χαλινάρια της ζωής μας στα χέρια τους; Ίσως ισχύουν όλα, ίσως και κανένα. Ίσως πάλι να προσπαθούμε απλά να βρούμε δικαιολογίες για τη φάση αδράνειας στην οποία έχουμε περάσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ζωή στην πόλη κάθε άλλο παρά ευνοεί την κοινωνικοποίηση και δράσεις μέσα από τις οποίες να αναδεικνύεται το νόημα της ζωής.
Υποβολή απάντησης