Κοιτάζουμε αλλά … βλέπουμε;

ΓΡΑΦΕΙ: Η ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ.

Πόσες φορές δε μας έχει τύχει να κοιτάζουμε γύρω μας εντελώς μηχανικά; Να είμαστε, για παράδειγμα στραμένοι στο δρόμο, να περνούν από μπροστά μας αυτοκίνητα, άνθρωποι, σκυλιά κι εμείς να μην το αντιλαμβανόμαστε. Να ταξιδεύουμε στο δικό μας κόσμο, βυθισμένοι στις σκέψεις μας.

Άλλες φορές πάλι συζητάμε με φίλους μας. Στεκόμαστε εκεί μπροστά τους, με σάρκα και οστά, ολοζώντανοι. Μας μιλάνε, γελάνε, φωνάζουν κι εμείς απλά απαντάμε σε ανύποπτο χρόνο «ναι, ναι, σωστά». Άσχετα που μπορεί να είμαστε εκτός θέματος. Από αυτά που έχουν προηγηθεί, όμως, δεν έχουμε ακούσει το παραμικρό. Τους κοιτάζουμε, αλλά δε τους βλέπουμε. Τους ακούμε, μια φωνή απόμακρη μέσα στη βουή του πλήθους, αλλά δεν τους αντιλαμβανόμαστε.

Τα προηγούμενα είναι εμπειρικά παραδείγματα. Έχουν συμβεί σε όλους μας τουλάχιστον μία φορά στη ζωή μας και τα έχουμε αντιληφθεί. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις κάπως πιο σπάνιες και εξεζητημένες. Είναι αρκετές οι φορές που φίλοι μας μάς μιλάνε για τα προβλήματα ή της ανησυχίες τους ή μας εκμυστηρεύονται κάποιο μυστικό τους. Οι συνηθέστερες απαντήσεις μας σε αυτήν την περίπτωση είναι: «Ναι, σε καταλαβαίνω» ή «Έχεις δίκιο» ή «Μην ανησυχείς». Ξέρουμε, όμως, πως δεν τα λέμε πάντα συνειδητά αυτά μιας και δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του φίλου μας και να καταλάβουμε πώς ακριβώς νιώθει. Απλά του μιλάμε έτσι στην προσπάθειά μας να τον ηρεμήσουμε, να τον καθησυχάσουμε ή να τον ηρεμήσουμε.

Σε άλλες περιπτώσεις πιάνουμε τον εαυτό μας να προσεγγίζει τα πράγματα επιφανειακά. Να μην ενδιαφέρεται για τη βαθύτερη αιτία τους ούτε για τις ουσιαστικές επιπτώσεις που θα έχουν στη ζωή μας. Αναζητάμε πρόσκαιρες και βιαστικές λύσεις που θα μας βγάλουν προσωρινά από τη δύσκολη θέση και θα μας δώσουν την εντύπωση πως όλα μπήκαν στη θέση τους, πως όλα τακτοποιήθηκαν.

Κάνοντας μια γενική θεώρηση νομίζω πως λογικό είναι να μη μπορούμε να είμαστε πάντα σωματικά και πνευματικά σε οποιοδήποτε «περιβάλλον» μας έχει ανάγκη. Είναι κατανοητό και ανθρώπινο. Θα πρέπει, όμως τουλάχιστον, να προσπαθούμε να βοηθάμε τους ανθρώπους που αγαπάμε όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται, όποτε εκείνοι το χρειαστούν. Θα πρέπει, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, να μπορούμε να αφοσιωνόμαστε ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνουμε.