ΓΡΑΦΕΙ: Η ΔΗΩ ΜΠΑΛΑΦΑ.
Το χιόνι. Λευκό και κρύο.
Λευκό,
όλα τα χρώματα μαζί,
το χρώμα της τρέλλας.
Κρύο,
ψεύτικα, κρύα χαμόγελα,
σαν αυτά που γέμισε ο κόσμος μας τώρα τελευταία, και ο θάνατος.
Κι όμως… το χιόνι νιώθω να κρύβει μέσα του μια μαγεία. Μπορεί να είναι το ότι δεν χιονίζει συχνά στην Ελλάδα και αυτό το κάνει κάτι ξεχωριστό. Μπορεί να είναι ότι με το άσπρο του φωτίζει λίγο την γκρίζα πόλη. Μπορεί να είναι το πώς λαμπυρίζει στο φως, λες και το πασπάλισες με ασημόσκονη. Αλλά ακόμη πιο μαγικό το κάνει η σκέψη του τι κρύβει από κάτω, πράσινο, χορτάρι, ζωή, ίσως και ένα μικρό λουλούδι που πριν προλάβει καλά καλά να ανθίσει, άσπρισε.
Αυτό που κρατάω εγώ από το χιόνι είναι ακριβώς αυτό το λουλούδι. Το ότι δεν το βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, είναι προς το παρόν μικρό και παραμένει παγωμένο. Μόλις όμως το χιόνι λιώσει το λουλούδι δεν θα έχει πεθάνει και θα συνεχίσει τον κύκλο της ζωής του, ομορφαίνοντας τις ζωές όλων μας και όντας ζωντανό παράδειγμα της δύναμης που μπορεί να έχει η ζωή, ξεπερνώντας το κρύο και άχαρο, ξεπερνώντας τις δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες.
Ένα τέτοιο λουλούδι είναι θαμμένο κάτω από το χιόνι κάθε ανθρώπου και περιμένει να ανθίσει…
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Λουτρά Υπάτης, Φθιώτιδα, φωτογραφίες μιας φίλης.
Υποβολή απάντησης