The Clash: Το μαχητικό Ροκ

ΓΡΑΦΕΙ: Η ΝΕΦΕΛΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ.

Οι Clash (The Clash) ιδρύθηκαν το 1976. Αναδυόμενοι από το πρώτο κύμα της αγγλικής πανκ μουσικής, πειραματίστηκαν στη συνέχεια με τη ρέγκε, τη σκα, το νταμπ, τη φανκ ,τη ραπ και το ροκαμπίλι. Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1986 , αφήνοντας όμως τις ενεργητικές ζωντανές του εμφανίσεις, τους πολιτικοποιημένους στίχους και τον επαναστατικό του χαρακτήρα αξέχαστα στην ιστορία της ροκ μουσικής.

Κατά τη μεγαλύτερη διάρκειά τους, οι Clash αποτελούνταν από τους :
Joe Strummer ( βασικός στιχουργός, τραγουδιστής και ρυθμικός κιθαρίστας).

Mick Jones (κιθαρίστας ? φωνητικά).

Paul Simonon (μπασίστας).

Nick ?Topper? Headon (ντράμερ).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ : Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΔΙΠΛΩΜΑΤΗ

Μεγαλωμένος σε αστική οικογένεια του Λονδίνου και έχοντας περάσει τα παιδικά του χρόνια σε οικοτροφείο, ο John Graham Mellor δεν άργησε να αμφισβητήσει τη γεμάτη ανέσεις ζωή του. Βρήκε σε νεαρή ηλικία ενδιαφέρον στον Chuck Berry, τους Beach Boys και τον Woody Guthrie. Προς τιμήν του τελευταίου, στην αρχή της καριέρας του χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Woody Mellor, το οποίο αργότερα άλλαξε σε Joe Strummer (από το αγγλικό strum = «χτυπώ» ή παίζω πολλές μαζί τις χορδές έγχορδου οργάνου).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ : ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙΓΕΤΑΙ

Πίσω στη δεκαετία του ’70, η Βρετανία ήταν μια χώρα που μαστιζόταν από την ύφεση. Οι Εργατικοί, που βρίσκονταν στην κυβέρνηση, έπρεπε να αντιμετωπίσουν μια σειρά από προβλήματα που ξεκινούσαν από την αυξανόμενη ανεργία και την πετρελαϊκή κρίση και έφταναν ως την ολοένα και ταχύτερη διάδοση της ακροδεξιάς προπαγάνδας του Εθνικού Μετώπου, που κατηγορούσε για την κατάσταση τους μετανάστες. Το ροκ εν ρολ, που την προηγούμενη δεκαετία αποτέλεσε ένα όχημα για τις ριζοσπαστικές ιδέες, είχε καταλήξει στα μεγάλα στάδια, όπου τα συγκροτήματα της εποχής παρουσίαζαν μεγαλόπνοα έργα που δεν είχαν καμία σχέση με την καθημερινότητα των πιτσιρικάδων που πέθαιναν από την πλήξη στις παμπ του Λονδίνου.

The Clash – Clash City Rockers

Το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος που κυκλοφόρησε το 1977 έκανε τρομερή αίσθηση. Με τον ωμό, ακατέργαστο ήχο του, το συγκρότημα αποδομούσε ακόμα κι εκείνα τα νεογεννηθέντα στερεότυπα του πανκ, ενώ οι φλογεροί στίχοι για την ανεργία και τις φυλετικές διακρίσεις ήταν άκρως ανατρεπτικοί και τόνιζαν τη διαφορά των Clash από τους Sex Pistols, αφού οι τελευταίοι δεν διέθεταν τον ίδιο ώριμο πολιτικό στίχο. Οι Clash γνώρισαν έτσι μεγάλη επιτυχία στη Βρετανία ήδη με την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους, η οποία βέβαια δεν εξαπλώθηκε παρά αργότερα στις ΗΠΑ.

The Clash – London’s burning

The Clash – White Riot (Live)

The Clash – Complete Control

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ : Cause London?s drowning and I?I live by the river!

Το τρίτο άλμπουμ του συγκροτήματος, με τίτλο «London Calling», κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1979. Μια δεκαετία αργότερα ανακηρύχθηκε από το περιοδικό Rolling Stone ως ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του ?80.
The Clash – London Calling

Με αναφορές στον ισπανικό εμφύλιο (Spanish bombs), στις εξεγέρσεις των μεταναστών στις συνοικίες των αστικών κέντρων της Βρετανίας (Guns Of Brixton ) και με εσχατολογικά σενάρια για το μέλλον (London Calling), αναμειγνύοντας παράλληλα το ροκαμπίλι, τη φανκ, τη σκα και τη ρέγκε στον πανκ ήχο, το «London Calling» γίνεται για τους νέους της Βρετανίας ο μουσικός εκφραστής τους.

Το εξώφυλλο, μια θολή φωτογραφία του Paul Simonon να σπάει το μπάσο του στο τέλος μιας συναυλίας στο Palladium της Νέας Υόρκης (καταγράφοντας μία χαρακτηριστική εικόνα της παρουσίας των Clash πάνω στη σκηνή) θεωρείται πλέον ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα στην ιστορία της ροκ μουσικής.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ : ΜΑΘΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ

Τhe Clash – Know Your Rights

Το Combat Rock (1982) , ξεκινώντας δυναμικά με το μαχητικό «Know Your Rights», έγινε ο πλέον εμπορικά επιτυχημένος δίσκος του συγκροτήματος, αν και αποτελούνταν πρωτίστως από εκκεντρικά και μη εμπορικά κομμάτια (με τον μπιτ ποιητή Άλεν Γκίνσμπεργκ να απαγγέλλει στίχους στο κομμάτι «Ghetto Defendant»). Παρ? όλ? αυτά, τα τραγούδια «Should I Stay or Should I Go» και «Rock the Casbah» (με στίχους που αναφέρονταν στο Ιράν του Χομεϊνί) κατάφεραν να ξεχωρίσουν ως ?φιλικά? προς το ραδιόφωνο τραγούδια και έγιναν τελικά ραδιοφωνικές επιτυχίες.

The Clash – Rock the Casbah

The Clash – Should I Stay or Should I Go (Live)

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ

Οι Clash υπήρξαν πρωτοπόροι στην υπεράσπιση αριστερών ιδεών μέσω της μουσικής του πανκ ροκ και χαρακτηρίστηκαν ως τα «αγόρια του σκεπτόμενου ανθρώπου» (?The Thinking Man’s Yobs?) από το μουσικό περιοδικό NME.

Αξιοσημείωτο είναι ότι για τον διπλό δίσκο «London Calling» και τον τριπλό δίσκο τους «Sandinista!» (1980) -με έναν τίτλο-αναφορά στους αντάρτες της Νικαράγουας- συνέβαλαν οι ίδιοι οικονομικά, ώστε οι δίσκοι να κυκλοφορήσουν στην τιμή μονού άλμπουμ και ότι, ακόμη και στο απόγειο της δόξας τους, τα εισιτήρια των συναυλιών τους είχαν πολύ προσιτές τιμές.

The Clash in Belfast - 1977 — The Clash in Belfast – 1977

Τους θυμόμαστε ως «το μόνο συγκρότημα που αξίζει» (the only band that matters) από το προωθητικό σλόγκαν της δισκογραφικής εταιρίας τους, που τελικά υιοθετήθηκε και από το κοινό τους.

The Clash-Magnificent Seven