H jazz για την Joni Mitchell

ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.

Σαν σήμερα το 1943 σε μία επαρχία του Καναδά που θυμίζει όνομα ινδιάνου, το Σασκατσουάν γεννήθηκε μία από τις μεγαλύτερες -κατά τη γνώμη μου- τραγουδίστριες και συνθέτριες της folk μουσικής, η Joni Mitchell. Πρώτη φορά την άκουσα στον live δίσκο των θρυλικών “The Band”, The Last Walz – στον οποίο μαζί με αυτήν συμμετέχουν μερικά ακόμη από τα μεγαλύτερα ονόματα της αμερικάνικης folk/rock, όπως Dylan, Neil Young, Clapton, Van Morrison- και αποτελεί έναν λόγο για τον οποίο θα ήθελα να είμαι 50ρης (αν και η ταινία του Scorsese καλή είναι).

Πίσω στην Joni Mitchell όμως. Έχοντας ξεκινήσει να τραγουδά από μικρή ηλικία και όντας αυτοδίδακτη στη κιθάρα μετακομίζει στα 25 της στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και ηχογραφεί το πρώτο της προσωπικό δίσκο, Joni Mitchell. Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε αποκτήσει μία κόρη, την οποία αργότερα θα δώσει προς υιοθεσία.

Ύστερα την καριέρα της θα σημαδέψουν εκτός από μία πληθώρα άλλων επιτυχημένων δίσκων, όπως ο Clouds, μία εποχή μουσικών πειραματισμών κατά τους οποίους θα “παίξει” με διάφορα στοιχεία ροκ αλλά και jazz, κάτι που ξεκινά να φαίνεται ήδη από τον δίσκο της Blue.

Η τάση προς τη jazz δικαιολογείται και επιβεβαιώνεται αν σκεφτούμε πως η Joni Mitchell ήταν φίλη με τον διάσημο επίσημο μπασίστα της τζαζ Charles Mingus. Ένας πολύ όμορφος δίσκος της είναι αφιερωμένος σε αυτόν, με το όνομα Mingus και τη συμμετοχή και του ιδίου. Μάλιστα αυτός ο δίσκος ηχογραφείται με τον Mingus αρκετά καταπονημένο, αφού είναι και η τελευταία ηχογράφησή πριν το θάνατό του.

Το 2000 (αρκετά χρόνια αργότερα απ’την περίοδο που μεσουρανούσε) θα δημοσιεύσει ένα ακόμη μεγάλο album, ίσως ανάμεσα στα καλύτερα και σίγουρα πιο δημοφιλή της, το Both Sides Now. Τα τελευταία χρόνια η υγεία της βρίσκεται σε κακή κατάσταση, ενώ πριν από λίγες μέρες εμφανίστηκε μετά από αρκετό καιρό δημόσια.

Επειδή ίσως να σας κούρασα με τις συνεχείς αναφορές σε δίσκους/τραγούδια, ήρθε η ώρα να σας πω ποιά ήταν η δεύτερη επαφή μου με την Joni Mitchell. Πρόκειται για τον River: The Joni Letters, του πιανίστα της jazz Herbie Hancock (βλέπε standarts όπως Cantaloupe Island, Watermellon man). Μία δουλειά εξολοκλήρου αφιερωμένη στην Joni με συμμετοχές -μεταξύ άλλων- απ’την όχθη της jazz των: Herbie Hancock, Wayne Shorter και Dave Holland (οι πρώτοι δύο μάλιστα ήταν και στον Mingus, μαζί με τον Jaco Pastorius) και απ’την όχθη της folk/pop: Leonard Cohen και Tina Turner.