ΓΡΑΦΕΙ: Η ΔΗΩ ΜΠΑΛΑΦΑ.
Μπαίνοντας στο σχολείο, για καλή αρχή, δύο πράγματα “βαράνε” στο μάτι φέτος. Αλλαγές στο σχολικό μας περιβάλλον, ιδιαίτερα στον χώρο του προαυλίου.
Πράσινο-κόκκινο προαύλιο, στρωμένο με τάπητα και άσπρα μπαλώματα στους τοίχους. Το πράσινο προαύλιο, αν σκεφτείς ότι ο τάπητας προστατεύει από τυχόν τραυματισμούς, το ξεπερνάς σχετικά γρήγορα.
Οι άσπροι τοίχοι όμως; Τι κάνουν εκεί; Τι υπήρχε εκεί μέχρι πριν δυόμισι μήνες που έφυγες απ το σχολείο; Χρώματα. Ζωγραφιές. Τοιχογραφίες από τα παιδιά. Παιδιά που την ώρα του μαθήματος της καλλιτεχνικής παιδείας μαζί με την καθηγήτρια τους αποφάσισαν να ομορφύνουν το σχολείο για όλους εμάς. Οι ζωγραφιές καλαίσθητες, με άποψη, όλοι συμφωνήσαμε ότι επιτέλεσαν άψογα τον σκοπό τους (βλ. παλαιότερο άρθρο μας).
Τώρα όμως; Άσπρα μπαλώματα στους “ροζουλί” τοίχους, ούτε καν ολόκληροι οι τοίχοι άσπροι ή ροζ, για να υπάρχει μια ομοιομορφία.
Ξέρω παιδιά που δεν το πρόσεξαν, ξέρω και παιδιά, όλα τα καινούρια παιδιά της Α’ λυκείου (καλώς ήρθατε, έστω και στα βιαστικά) που το αγνοούσαν. Όμως σχεδόν όλοι αναρωτηθήκαμε γιατί είναι άσπροι οι τοίχοι, ημιτελείς, και κατσουφιάσαμε έστω και για δέκατα δευτερολέπτου.
Οι όμορφες ζωγραφιές, που τα παιδιά είχαν αφιερώσει χρόνο και ταλέντο χάθηκαν και δυστυχώς δεν μπορούν να επανέλθουν στους τοίχους μας. Όμως αυτοί οι άσπροι τοίχοι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλλιτεχνικά. Σωστά; Τι καλύτερο από έναν μεγάλο λευκό καμβά έτοιμο για γέμισμα; Το θέμα είναι κυρίως στα χέρια της διεύθυνσης του σχολείου να εγκρίνει την επιθυμητή, από τους περισσότερους (αν όχι όλους) μαθητές, δράση.
Καλή μας χρονιά!
Υποβολή απάντησης