ΓΡΑΦΕΙ: Η ΕΛΕΝΗ ΙΣΑΡΗ.
Μερικά γεγονότα είναι τραγικά. Και γίνονται ακόμη πιο τραγικά όταν είναι ξαφνικά. Για εμάς τους μαθητές του 2ου Πειραματικού Λυκείου, απόφοιτους ως επί το πλείστον, ένα τέτοιο γεγονός ήταν να γίνει στο σχολείο μας. Που για όσο καιρό ήμασταν εκεί και για όσες στιγμές περάσαμε μόνον νοσταλγία μπορούσαμε να έχουμε. Είχαμε καθηγητές που μεταξύ τους αλλά και μαζί μας είχαν δέσιμο και υποστήριξη. Και ανάμεσά τους ο κύριος Δημήτρης Αρμάος. Ήρεμη δύναμη και πηγή συνεχούς έμπνευσης. Η γνώση του ήταν βαθιά και αυτό το καταλάβαινες πολύ γρήγορα. Πιο γρήγορα όμως καταλάβαινες το συναίσθημα. Θετικό και καθαρό, το περνούσε αβίαστα όχι μόνο στους μαθητές του αλλά και στους συναδέλφους του. Ο σεβασμός ήταν αυτονόητος και τον κέρδιζε κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Μόνον με την ηρεμία του. Την ευγένεια. Την γενναιοδωρία του. Και το γέλιο του. Τράνταζε την αίθουσα κάθε φορά καθώς το χιούμορ ήταν απαραίτητο συστατικό στην διδασκαλία. Και γελούσε αληθινά, μέσα από την καρδιά του. “Άγιο Βασίλη”.τον λέγαμε και τα δώρα του τώρα τα καταλαβαίνουμε. Γνώσεις και εμπειρίες που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Έφυγε γρήγορα από κοντά μας. Ένας εξαιρετικός εκπαιδευτικός που γέμισε την καρδιά μας, το μυαλό μας, την ψυχή μας και θα μείνει για πάντα εκεί. Σε όλους μας που μας έβλεπε σαν παιδιά του και μαζί μας γινόταν κι εκείνος ξανά παιδί. Για μας, για τους φίλους του, για τους συναδέλφους και πάνω απ’ όλα για την οικογένεια του θα είναι πάντα ζωντανός.
Υποβολή απάντησης