ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ ΤΣΕΛΙΓΚΑΣ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΙΡΓΑΝΟΣ ΚΑΖΟΛΕΑΣ.
Την Τετάρτη 13 Μαiου είχαμε τη μεγάλη χαρά και τιμή της επίσκεψης στο σχολείο μας τριών ανθρώπων από το ανθρώπινο δυναμικό του περιοδικού δρόμου «Σχεδία». Ο καθένας με το δικό του τρόπο μάς μίλησε για το ίδιο το περιοδικό ?την ίδρυση, τη λειτουργία του, τη φύση του- και για τη γενικότερη προσπάθεια που ξεκίνησε προ δύο ετών προς την αλληλέγγυα υποστήριξη αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας (αστέγων, ανέργων, πρώην εξαρτημένων από τα ναρκωτικά κλπ). Έτσι, λοιπόν, η Αιμιλία Δούκα (σύμβουλος επικοινωνίας και ΕΚΕ), ο Σπύρος Ζωνάκης (συντάκτης) και ο Λάμπρος Μουστάκης (πωλητής του περιοδικού, πρώην άστεγος και άνεργος) με πολλή θέρμη και σαφήνεια μας παρουσίασαν το όλο εγχείρημα.
Πώς ξεκίνησε η «Σχεδία»;
Η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της δημιούργησαν μία νέα πραγματικότητα και στη χώρα μας που παλαιότερα είτε δεν τη βιώναμε είτε δεν την γνωρίζαμε είτε κλείναμε τα μάτια μπροστά της. Ανεργία, έλλειψη στέγασης, φτώχεια, απελπισία, εξαρτήσεις, αυτοκτονίες. «Ήμασταν και εμείς αγανακτισμένοι για όλη αυτήν την κατάσταση και θέλαμε να κάνουμε κάτι. Όχι, όμως να βγούμε και να τα σπάσουμε. Θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης», μας είπε χαρακτηριστικά η κ. Δούκα. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, λοιπόν, ιδρύθηκε η «Σχεδία» η οποία αποτελεί ένα από τα νεότερα μέλη του παγκόσμιου δικτύου εντύπων δρόμου που κυκλοφορούν ανά την υφήλιο, αλλά και, πολύ περισσότερο, μια ανάσα, αν όχι μια σανίδα σωτηρίας, για τόσους και τόσους συνανθρώπους μας που βρέθηκαν προ απροόπτου αντιμέτωποι με μία πρωτόγνωρη και πολύ άσχημη κατάσταση. Έτσι προέκυψε και το όνομα «Σχεδία», του οποίου «εφευρέτης» ήταν ο Σπύρος Ζωνάκης.
Αξίζει να σημειωθεί εδώ πως η «Σχεδία» είναι το δεύτερο έντυπο δρόμου που εκδίδεται εντός ελληνικών συνόρων καθώς το Σεπτέμβριο του 1998 είχε ξεκινήσει παρόμοιο εγχείρημα με το περιοδικό «Δρομολόγια». Δυστυχώς, λόγω μεγάλων δυσκολιών διέκοψε τη λειτουργία του.
Τι είναι, όμως, τα περιοδικά δρόμου;
Όπως μας εξήγησαν οι εκπρόσωποι του περιοδικού, και όπως μπορεί να διαβάσει κανείς στο πρώτο τεύχος του, τα περιοδικά και οι εφημερίδες δρόμου αποτελούν ένα εγχείρημα που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1989 στη Νέα Υόρκη με το πρώτο περιοδικό δρόμου ?Street News?. Δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το ?Big Issue?, που έμελλε να πάρει τον τίτλο της «ναυαρχίδας» των περιοδικών δρόμου παγκοσμίως. Από τότε, σε πολλές μεγαλουπόλεις όλου του πλανήτη (που αντιστοιχούν σε περίπου 40 χώρες) έκαναν την εμφάνισή τους έντυπα δρόμου δίνοντας ένα γερό χέρι βοηθείας στον αόρατο «Τέταρτο Κόσμο» του κόσμου μας, τα θύματα της οικονομικής ύφεσης. Ποιος είναι, λοιπόν, ο τελικός στόχος των εντύπων δρόμου; Απαντά σύντομα και περιεκτικά ο κ. Ζωνάκης αναφερόμενος στη «Σχεδία»: «Το όνειρό μας είναι να κλείσουμε, να μην υπάρχει πια ούτε ένας άστεγος και έτσι να μην έχουμε και εμείς λόγο ύπαρξης».
Από κάποιον που έζησε το κενό?
Ίσως πολλοί από εμάς να μην κατανοούμε και πολύ βαθειά μία τέτοια κατάσταση όπως αυτή που ζουν τόσοι άνεργοι και άστεγοι συνάνθρωποί μας. Πρέπει να περιέλθει κανείς σε μια τόσο τραγική κατάσταση για να νιώσει πραγματικά τι σημαίνει να μην έχεις πού να κοιμηθείς το βράδυ, να μην έχεις σκοπό όταν ξυπνάς το πρωί.
Αυτήν την κατάσταση την έζησε ο κ. Λάμπρος. Τα συνταρακτικά λόγια του μόνο τη σκληρή πραγματικότητα μπορούν να παρουσιάσουν (Σημείωση: επειδή δεν έχουμε καταγράψει αυτολεξεί τα λόγια του κυρίου Λάμπρου, και για να μην κάνουμε κάποιο λάθος, θα τα διηγηθούμε περιληπτικά και σε τρίτο πρόσωπο).
Ήταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα που επέστρεφε σπίτι του. Το εισόδημά του πια ήταν ανύπαρκτο. Γι? αυτό είχε αρκετούς μήνες να πληρώσει το ενοίκιο. Έτσι, όταν έφτασε έξω από την πόρτα του είδε αναρτημένο το εξώδικο. Πήγε να βάλει το κλειδί στην κλειδαριά. Δεν έμπαινε. Είχαν αλλάξει την κλειδαριά [?] Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε για πρώτη φορά σε ένα παγκάκι (ας προσπαθήσει να φανταστεί ο αναγνώστης μία τέτοια κατάσταση για τον εαυτό του?). Ζήτησε το λόγο από τον Θεό («φώναξα στον Μεγάλο, γιατί;») που τον άφησε να έρθει σε αυτή την κατάσταση. Τελικά, κατάφερε και βρήκε μέσα του τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσει να παλεύει.
Τελικά, βρήκε τη «Σχεδία». Από τότε είναι πωλητής των τευχών. Κάθε βράδυ, όπως μας είπε, το μόνο που ζητά από τον «Μεγάλο» είναι να τον βοηθήσει να ανοίξει τα μάτια του το πρωί για να κοιτάξει «face to face» τον άλλον άνθρωπο. Να κοιτάξει τον άλλον ?εσένα, εμένα- στα μάτια, χωρίς φόβο, αλλά με αξιοπρέπεια όπως κάνει κάθε φορά που στέκεται σ? ένα κεντρικό σημείο της πόλης μας και ασκεί ένα αξιοπρεπές επάγγελμα, έχοντας μια αξιοπρεπή ζωή. Για τον ίδιο, όπως και για τους άλλους πωλητές, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν θα πουλήσει. Όπως μας είπε, αυτό που αξίζει πολλές φορές περισσότερο και που αποτελεί την μεγαλύτερη αμοιβή είναι ένα χαμόγελο, μια καλημέρα.
Υποβολή απάντησης