ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΣΕΛΙΓΚΑΣ.
Παρά την αλλαγή ηγεσίας στο Υπουργείο Παιδείας, οι εξαγγελίες γύρω από τις αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν αλλάζουν και πολύ τον προσανατολισμό της ελληνικής εκπαίδευσης. Περιορίζονται, όπως ήταν αναμενόμενο (για να μην πούμε «φυσικό») αφενός στην άρση των σχετικών νόμων-αλλαγών της προηγούμενη κυβέρνησης και αφετέρου σε κάποιες μεταρρυθμίσεις σε σχέση με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τον ρόλο του λυκείου και τα λοιπά.
Ακόμα κι αν εκ πρώτης όψεως αυτές οι μεταρρυθμίσεις φαίνονται πρωτότυπες εντούτοις δε φαίνεται στον ορίζοντα καμία ριζοσπαστική ρύθμιση που θα «εξανθρωπίσει» το αυστηρά γνωσιοκεντρικό και πνευματικοκεντρικό μοντέλο της εκπαίδευσής μας. Αναφέρομαι, βέβαια, στον καταστρεπτικό δυϊσμό που έχει ριζώσει βαθειά στην συλλογική συνείδηση των Ελλήνων και ίσως όλων των Ευρωπαίων, που έχει αφαιρέσει από τη συμμετοχή στην ευδαιμονία της ύπαρξης τη σωματική της διάσταση.
Ιστορικά, οι καταβολές αυτές της σχεδόν «σωματοκτόνου» αντίληψης έχουν ρίζες σε διάφορα ιδεολογικά και φιλοσοφικά συστήματα από την αρχαιότητα (π.χ. φιλοσοφία του Πλάτωνα). Στόχος μας, όμως, εδώ δεν είναι να ασκήσουμε κριτική σε αυτά, αλλά να δείξουμε τις ολέθριες συνέπειες της προτεραιότητας της λογικής και της νόησης έναντι του σώματος και πώς αυτή η προτεραιότητα διαιωνίζεται στην ελληνική, τουλάχιστον, κοινωνία.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην καθημερινότητα των μαθητών στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, ιδιαίτερα στο τελευταίο. Εφτά ώρες, από τις πιο παραγωγικές της ημέρας, σε μια καρέκλα, διαρκής προσπάθεια συγκέντρωσης και νοητικής άσκησης, καμία εκτόνωση της ενέργειας της ημέρας, καμία κίνηση. Και μετά το τελευταίο κουδούνι δεν είναι πάντα πολύ διαφορετικά τα πράγματα: διάβασμα, φροντιστήριο και καμία σωματική άσκηση. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι νέοι εκείνοι που αγαπούν τις εξωσχολικές δραστηριότητες όπως η ενασχόληση με κάποιο άθλημα.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι οι ώρες της Γυμναστικής στο Λύκειο έχουν μειωθεί στη μία, το πολύ στις δύο, την εβδομάδα. Μα το πιο λυπηρό είναι η απαξίωση της Γυμναστικής, όχι απλά δευτερεύον αλλά «τελευταίον» μάθημα- κοινώς ώρα του παιδιού , από τα ίδια τα παιδιά και ενίοτε από καθηγητές.
Βέβαια, η κατρακύλα συνεχίζεται με φόρα και στα περίφημα «φοιτητικά» χρόνια. Κραιπάλη, ξενύχτια, καλοπέραση. Η ειρωνεία είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση λειτουργεί ως αντίβαρο στις ίδιες τις σπουδές και την πνευματική κόπωση την οποία, όπως φαίνεται, οι περισσότεροι θέλουν να αποφεύγουν. Ξέρω. Μιλάω σαν παππούς. Αλλά άμα γνωρίζαμε πώς να «ακούμε» το σώμα μας στα μηνύματα που μας στέλνει συνεχώς θα αλλάζατε γνώμη.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Πολιτεία, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία αδιαφορούν σε επίπεδο βλασφημίας, θα λέγαμε, για την σωματική ανάπτυξη των εφήβων οι οποίοι χτίζουν ένα σώμα που θα τους συνοδεύσει σε όλη τους τη ζωή. Βλέπουμε πως μέσα στο γενικότερο κλίμα της αποκαθήλωσης κάθε ιερού και οσίου στο όνομα του εκσυγχρονισμού και μιας άκρατης «απελευθέρωσης» από το παρελθόν, το σώμα δεν χαρακτηρίζεται ούτε ως έργο τέχνης, ούτε ως «ναός», ούτε ως τίποτα. Το σώμα, πια, είναι ένα τίποτα μπροστά στην πνευματική «καλλιέργεια»? μια καλλιέργεια που έχει εξαντλήσει το υλικό χώμα της? Και η αυτό-ολοκλήρωση πάει περίπατο μαζί με έναν νου «εν σώματι υγιεί»?
Υποβολή απάντησης