ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΑΒΛΑΜΙΣΟΠΟΥΛΟΣ.
Την Κυριακή 22 Φεβρουαρίου συνέβη ένα περιστατικό (ένα ακόμη) που ντροπιάζει τη χώρα μας, την αθλητική συνείδησή μας και κυρίως το ήθος εκείνων των ανθρώπων που συνεχίζουν να καταφεύγουν σε τέτοιες πράξεις. Ο λόγος για τον αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού στα πλαίσια του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Συγκεκριμένα, πριν τον αγώνα αλλά και κατά τη διάρκειά του, οπαδοί του Παναθηναϊκού εκτόξευσαν αντικείμενα και φωτοβολίδες κατά παικτών, προπονητών και παραγόντων του Ολυμπιακού με αποτέλεσμα την καθυστέρηση στην έναρξη του παιχνιδιού αλλά και μικροδιακοπές στη συνέχεια. Οι δύο πλευρές σε δηλώσεις τους κατηγορούσαν η μία την άλλη. Τους δικαστές όμως, κάναμε όλοι στις προσωπικές μας συζητήσεις. Όπως κάθε άλλη φορά τα πρόσωπα που κατηγορούνταν περισσότερο από όλους ήταν οι οργανωμένοι οπαδοί. Πόσο σωστό όμως είναι να αποδίδεται πάντα σε εκείνους το φταίξιμο χωρίς συνήθως να είναι αυτοί που κάνουν όλη τη φασαρία; Φυσικά ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης πρέπει να τους αποδοθεί αλλά όταν πετάγονται αντικείμενα από θύρες του γηπέδου με οπαδούς που κατέχουν εισιτήρια διαρκείας, δηλαδή οπαδούς που δέχονται ιδιαίτερη μεταχείριση από τις διοικήσεις, κάπου αλλού είναι το πρόβλημα.
Όλα αρχίζουν από την παιδεία που λαμβάνει ένα παιδί. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον που όσοι δεν υποστηρίζουν την ίδια ομάδα πρέπει να αντιμετωπίζονται με μίσος, είναι λογικό και επακόλουθο να έχει τέτοιες συμπεριφορές όταν μεγαλώσει. Αν μάθει να ζει για τέτοιους αγώνες, να φανατίζεται με την αντιπαλότητα και να «εξιτάρεται» από τη διαμάχη μεταξύ των δύο ομάδων φυσικό είναι όταν μεγαλώσει να βρίσκεται στη θέση όλων αυτών.
Και όσο περίεργα και ασυνήθιστα κι αν ακούγονται όλα αυτά, όσο και αν νομίζουμε ότι ο φανατισμός δε βρίσκεται ανάμεσά μας και όσο και αν νομίζουμε ότι είμαστε όλοι απ? έξω, πάντα θα βρίσκουμε στοιχεία ακόμα και στους εαυτούς μας που απεικονίζουν το θλιβερό της κατάστασης. Για παράδειγμα, μετά τον αγώνα καθώς συζητούσα με συμμαθητές μου άκουγα απόψεις όπως: «Μπράβο τους» ή «Καλά τους έκαναν». Αυτά είναι λίγα από τα σχόλια που ακούστηκαν και έκαναν εμένα, αλλά νομίζω και όποιον τα άκουσε, να αναρωτηθεί: είναι δυνατόν ένα παιδί να μιλάει με τέτοιο μίσος για ανθρώπους που κινδύνεψαν σημαντικά, για ανθρώπους που προσπαθούν απλά να κάνουν τη δουλειά τους και για ανθρώπους που δεν παύουν να είναι άνθρωποι; Πώς μπορεί να υπάρχει τέτοιο μίσος και από πού πηγάζει; Αλλά κυρίως, πώς μπορεί να σταματήσει να υπάρχει;
Δυστυχώς αυτά είναι ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα και ζητήματα που παραμένουν άλυτα. Προσπάθειες έχουν γίνει τα περασμένα χρόνια για να βρεθεί μια λύση αλλά πάντα οι προσπάθειες πέφτουν σε αδιέξοδο. Η επιτροπή του πρωταθλήματος προσπάθησε να κάνει άλλη μία προσπάθεια, με την απαγόρευση της εισόδου οπαδών σε όλα τα γήπεδα της χώρας αποβλέποντας στον εκφοβισμό. Τα αποτελέσματα μόνο ο χρόνος θα μας τα δείξει αλλά νομίζω όλοι πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να δοθεί μια πιο δραστική λύση.
Υποβολή απάντησης