ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΜΠΙΛΗΣ.
Όποιος διατηρεί ακόμη ζωντανά στη μνήμη του τα πρώτα σχολικά χρόνια στο δημοτικό, θα θυμάται ότι όταν τα παιδιά κάνουν κάποια αταξία, στην προσπάθειά τους να γλυτώσουν από τη φωνή της δασκάλας και να αποφύγουν την τιμωρία, σπεύδουν όλα μαζί να κατηγορήσουν αυτόν του οποίου η υπαιτιότητα είναι πιο προφανής, χωρίς να είναι ο μόνος που φταίει, ούτε καν αυτός που έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Επιδεικνύοντας την ίδια νηπιακή νοοτροπία, χιλιάδες «Αγανακτισμένοι» συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011, φωνάζοντας «κλέφτες» «πάρτε το μνημόνιο, φύγετε από ?δω», και διάφορα άλλα συνθήματα, λες και οι υπεύθυνοι για την κατάσταση της χώρας βρίσκονταν μόνον από την απέναντι πλευρά.
Δεν λέω ότι είμαι υπέρ του μνημονίου, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται να εξετάσουμε λίγο πιο συστηματικά ποιος φταίει. Σύμφωνα με τη νοοτροπία του Έλληνα, που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στην έκφραση «πάντως όχι εγώ», φταίνε οι «άλλοι». Μπορεί όμως και να μην είναι έτσι. Ας θυμηθούμε αρχικά ότι αυτοί που κατηγορούνται ως κλέφτες έχουν εκλεγεί από τον ίδιο τον λαό, και μάλιστα πολλοί από αυτούς διανύουν δεύτερη ή και τρίτη θητεία στη Βουλή ή στην Κυβέρνηση. Ως προς την γενίκευση που θέλει και τους 300 της Βουλής «κλέφτες», έχω να αντιτείνω μια ερώτηση… Έκλεψαν όλοι; Όσοι ετοιμάζεστε να απαντήσετε ότι σίγουρα όλοι θα πήραν από κάτι, ξαναρωτάω… Ξέρετε (για αρχή) τα ονόματα και των 300; Βέβαια, θέλει πολύ λιγότερο ψάξιμο, ή διαφορετικά είναι ανέξοδο, το να κατηγορήσει κανείς ΜΙΑ ομάδα ανθρώπων, βάζοντας στο ίδιο σακί ακόμα και αυτούς που δεν φταίνε σε τίποτα.
Μου φαίνεται σχιζοφρενικό ότι ο λαός, που θέλει να ονομάζει τον εαυτό του άμεσο απόγονο του Περικλή και του Σωκράτη, επιδεικνύει μια συμπεριφορά νηπίου. Γιατί μόνο ένα νήπιο κατηγορεί κάποιον ότι κλέβει τα δημόσια ταμεία, και τον ξαναψηφίζει στις επόμενες εκλογές σαν να μην έγινε τίποτα. Είμαστε ακόμα σε τόσο νηπιακή κατάσταση, ώστε η διαδικασία επιλογής αυτού που σε 2-3 χρόνια θα κατηγορούμε ως κλέφτη, γίνεται όχι με σοβαρές συζητήσεις, ή πολιτικά επιχειρήματα, αλλά με διαφημίσεις που πουλάνε φόβο, ή πουλάνε ελπίδα, χαρά, ευτυχία κλπ., ανάλογα με την πλευρά από την οποία προέρχονται. Οι απόγονοι του Περικλή δεν νομίζω ότι θα πείθονταν από κάποιον που πουλάει το κόμμα του σαν να πουλάει σαμπουάν. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, μπορεί να μην είναι το καλύτερο, είναι όμως το πιο ταιριαστό στους κυβερνόμενους. Ο Έλληνας ψηφίζει κατ? εικόνα και καθ? ομοίωσιν. Είναι ο ίδιος εντελώς καιροσκόπος, ιδιοτελής, και κοιτάει μόνο πώς θα βολευτεί, και θα την βγάλει καθαρή με το μικρότερο δυνατό κόστος, και άρα ακριβώς τέτοιοι είναι και αυτοί που τον κυβερνούν. Και όσο μένουμε στην νηπιακή αυτή κατάσταση, το πολιτικό μας σύστημα δεν θα αλλάξει με τίποτα.
Υποβολή απάντησης