ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΥΡΟΥ.
«Βρες μου ένα όνομα. Έχεις ώσπου να τελειώσει η ιστορία, για να αποφασίσεις», μου υπαγόρευσε ο χαρακτήρας μου, προσώρας από εδώ και πέρα κύριος Χ, κι άρχισε ευθύς αμέσως την εξιστόρηση των συμβάντων που με ακρίβεια με οδήγησαν στο ρόλο του Δημιουργού του.
«Πολλάκις και κατά ποικίλους καιρούς με σκέφθηκε μερικώς Εκείνος, ιδίως όταν αναστοχαζόταν τα περί του εαυτού Του, κι έτσι προϋπήρξα, υπό μία έννοια, της γενέσεώς μου. Καταμεσής στεκόμουν με λύπη στις τολύπες του καπνού που κάθε φορά εξέπνεε με το τσιγάρο αναμμένο ανά χείρας κι έβηχα βωμολοχώντας. Όταν συγκρατημένα κινούνταν στο χώρο, ήμουν εκεί και συγκροτημένα επιχειρούσα να Τον παγιδεύσω σε χορό. Ορατός υπήρξα και στις εσωστρεφείς συναναστροφές Του παραινώντας με προτάσεις ανήκουστης κοινωνικότητας, ώστε να αποφευχθεί η ανήκεστος βλάβη της έγκλειστης ξεγνοιασιάς Του. Εγκληματίας κατ? επανάληψη κατά των συναισθημάτων Του με συναντούσε δικαστή αδέκαστο, στα μάτια Του αθεράπευτα παράλογο, να τον προτρέπω να θλίβεται προστρέχοντας σε ψυχαναλυτικές μεθόδους.
«Η επιτυχώς αβίωτη δυστυχία Σου θα συνεπιφέρει αδιαφορία αφόρητη και στην έλευση της ευτυχίας? κι η άγευστη ζωή χειρότερη κι από θάνατο», του επεσήμαινα κι εν τέλει κατανόησε και αλλαξοπίστησε.
Ξεκλειδώνοντας την επτασφράγιστη καμάρα, όπου άραχνα κι άναρχα τα συναισθήματά Του κείτονταν χρωματισμένα από την πολύχρονη αχρησία, εκείνα ξεχύθηκαν σαν παιδιά στερημένα παιχνιδιού και κατέκλυσαν τον οίκο του εαυτού Του και οι ρωγμές των τοίχων, παρελκόμενα της γεροντικής του απάθειας, αναδακρύωσαν. Έπειτα επήλθε τρόπον τινά η ισορροπία και η τελική ?μέχρι την εκπλήρωση και αυτής της ανάγκης? οπτική περί της συναισθηματικής εμπλοκής:
«Θα δένομαι συναισθηματικά όσο δύναμαι, γιατί από την απογοήτευση αργότερα θα απογειωθώ, αφού θα έχω μάθει πώς είναι ο αέρας. Η αποστασιοποίηση καμαρώνει για το αιώνιο βάδην της. Βαρέθηκα το περπάτημα».
Ισορροπία, λοιπόν, με ροπή στην ?όχι αέναη ελπίζω- εναλλαγή των άκρων. Ακραιφνώς μετέπειτα μου δήλωσε ότι επιτέλεσα το ρόλο μου κι ότι επιθυμούσε επί τέλους να αποδεσμευθεί από την ακατάπαυστη, όπως την χαρακτήριζε, πίεση της παρουσίας μου.
Ωστόσο, δεσμεύθηκε να αποτυπώσει το αντίκτυπό μου στο χαρακτήρα Του μετουσιώνοντάς με σε έναν δισδιάστατο λεξίπλαστο χαρακτήρα στο χαρτί μίας ιστορίας. Αυτής εδώ που απαράδεκτα δε με έχει ακόμα κατονομάσει κι ας μη με συγκινεί η αθανασία της μελάνης.»
«Ήσουν ο Αδάμ, στο χαρτί αυτό, κι εγώ ο Θεός σου. Ήσουν ο Χαράκτης, υπήρξες όμως και περιχαράκτης του χαρακτήρα μου. Κτήμα μου πλέον η χαρά, χάρη εμμέσως πλην σαφώς σε σένα, άρα, ήσουν ο Χάρος. Λειτούργησες ως καθρέφτης και στάθηκες ως θρέμμα των σκέψεών μου, επομένως, πρωτίστως ήσουν ένα άλλο Εγώ. Μα, κυρίως δεν είσαι πια.»
Υποβολή απάντησης