ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΣΕΛΙΓΚΑΣ.
Απ? το σχολείο μας?
Στις 22 Δεκεμβρίου, λίγο πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων δηλαδή, είχαμε την τύχη, ως Β? Λυκείου, να παρακολουθήσουμε την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή δραματοποιημένη από μια θεατρική ομάδα νέων ηθοποιών. Πριν μπω σε αυτό που θέλω να πω, πρέπει να υπογραμμίσω την αρκετά υψηλή -για μένα- υποκριτική ικανότητα των πέντε νέων και την γενικότερη επιτυχία της παράστασης και από πλευράς σκηνοθεσίας, καθώς τόσο εγώ όσο και κάποιοι συμμαθητές μου όπως παρατήρησα, συγκινηθήκαμε και μπήκαμε στο πνεύμα της μεγάλης αυτής τραγωδίας, όπως σίγουρα θα συνέβαινε και όταν πρωτοπαρουσιαζόταν.
?στην Αντιγόνη
Θα ήθελα, λοιπόν, να εκφράσω τι έμεινε σε μένα από αυτήν την παράσταση. Δηλαδή, τι θυμάμαι περισσότερο από όλο αυτό το αριστούργημα του Σοφοκλή. Ήταν εκείνοι οι στίχοι από τον διάλογο του Αίμωνα με τον πατέρα του, τον Κρέοντα, στους οποίους ο πρώτος αντιτάσσεται σε μια μάστιγα. Μια μάστιγα των Ελλήνων όλων, ίσως, των αιώνων: την αντίληψη της ορθοδοξίας (το όμικρον μικρό- και ενίοτε με κεφαλαίο):
[?]
Μη βαστάς μέσα σου τώρα μια μονάχα γνώμη,
πως καθώς εσύ το λες, κι? όχι αλλοιώς είν? το σωστό,
γιατ? όποιος θαρρεί ή πως μονάχ? αυτός μυαλό, ή
γλώσσα έχει, που δεν έχει άλλος, ή ψυχή
αυτούς αν τους ανοίξης από μέσα κούφιοι δείχνονται·
παρά ο άντρας, και σοφός να είναι, να μαθαίνη
πολλά δεν είναι ντροπή, και να μη παραεπιμένη·
[?]
Λοιπόν έλα, άφησε το θυμό σου κι? άλλαξε ιδέα·
γιατί αν είναι ναρθή μια γνώμη κι? από μένα τον
νεώτερο,
λέω πως μεγάλη αξία στον άνδρα είναι,
να γεννηθή με κάθε λογής σοφία γεμάτος·
αλλά και πάλι, επειδή δεν είναι και πολύ συνειθισμένο πράμμα,
καλό είναι να μαθαίνη κι? απ? όσους λέν? καλά.
(Μετάφραση Κωνσταντίνου Χρηστομάνου)
Σας θυμίζει κάτι; Όχι, γιατί κανένας ποτέ δεν αντιτάχθηκε ανοιχτά στον οδοστρωτήρα που λέγεται η γνώμη του Έλληνα. Αρκεί, λοιπόν, να παρακολουθήσει κανείς, ειδικά αυτές τις μέρες που διανύουμε προεκλογική περίοδο, μία συζήτηση ανάμεσα σε εκπροσώπους πολιτικών παρατάξεων σε ένα τηλεοπτικό σταθμό. Όταν αυτή τελειώσει έχει προκύψει κάποιο συμπέρασμα; Όχι. Το ίδιο συμβαίνει και στις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου. Ο κάθε βουλευτής εκφράζει την άποψη του κόμματος στο οποίο ανήκει και το πολύ πολύ να λογομαχήσει μέχρι γελοιότητος με κάποιον βουλευτή άλλης κοινοβουλευτικής ομάδας. Κανείς δε συμφωνεί με κανέναν, κανείς δεν υποχωρεί ?ακόμα και αν καταλάβει πως έχει άδικο, κανείς δε δέχεται να συνεργαστεί. Σαν οι λέξεις «υποχώρηση», «συνεργασία», «άλλη άποψη» να είναι αιρετικές και αν διανοηθεί κανείς να τις σκεφτεί έστω, θα πάει στο πυρ το εξώτερον. Με λίγα λόγια, κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Μήπως?
Φανταστείτε τώρα μια Ελλάδα άλλη. Με Έλληνες που δέχονται να συμφωνήσουν κάπου και να κάτσουν από κοινού στο τραπέζι του ουσιαστικού διαλόγου και να βγάλουν κάποιο αποτέλεσμα. Αυτό ήταν. Σωθήκαμε! Ούτε οικονομικές πολιτικές, ούτε διλήμματα και ιστορίες για αγρίους, ούτε ξύλο, ούτε παρακμή των πάνελ, ούτε τίποτα.
Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε και εμείς σήμερα τους εαυτούς μας υπό το πρίσμα του αρχαίου αυτού κειμένου, πού είναι απορίας άξιον πόσοι από εμάς έχουμε κατανοήσει βαθειά; Μήπως έχουμε οδηγηθεί στην καταστροφή, όπως ο τρανός Κρέοντας που έχασε τα πάντα, αλλά ακόμα χτυπάμε το κεφάλι μας με απίστευτη μανία στον τοίχο αντί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι υπάρχει και δρόμος γύρω από αυτόν; Όλοι ξέρουμε την έννοια της συνεργασίας. Αλλά δεν ξέρουμε αυτά που χρειάζεται: κεφάλι χαμηλωμένο, σιωπή για να ακούσεις τον άλλον, σεβασμός, υπευθυνότητα, ομαδικό πνεύμα. Πότε θα τα μάθουμε;
Είπε η ιστορία?
Η ιστορία έχει να δείξει πολλά παραδείγματα επιτυχιών που προήλθαν από συνεργασίες πλευρών που διαφωνούσαν. Εκτός από τα τετριμμένα παραδείγματα της συμμαχίας των ελληνικών πόλεων-κρατών εναντίον των Περσών, της αρχής της Ελληνικής Επανάστασης του ?21 και άλλων περιπτώσεων κοινής δράσης των Ελλήνων, μπορούμε να βρούμε θησαυρό και στην ιστορία άλλων λαών. Λαμπρό παράδειγμα η συνεργασία των αριστερών ισπανικών δυνάμεων στον πόλεμο ενάντια στο στρατηγό Φράνκο. Βέβαια, μιλάμε για έναν εμφύλιο πόλεμο, αλλά η αρωγή της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας υπέρ των ισπανών φασιστών καθιστά τον αγώνα του Δημοκρατικού στρατού αγώνα ενάντια στον αυταρχισμό. Δυστυχώς, όταν η ομόνοια κατέρρευσε, λόγω ιδεολογικών πεποιθήσεων ανάμεσα στους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, ένας ακόμα παράγοντας επιτάχυνε και είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των Δημοκρατικών.
Άραγε, αυτά σημαίνουν κάτι για μας σήμερα;
Εικόνα: http://www.korinthorama.gr/new/mediabank/medium/medium_142.jpg
Υποβολή απάντησης