ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΣΕΛΙΓΚΑΣ.
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου. Μεγάλη Παρασκευή θυμίζει στην Ευρώπη. Η Γαλλία μετρά ακόμα- και ας ελπίσουμε πως θα σταματήσει- τους νεκρούς της από τις τρομοκρατικές ενέργειες τζιχαντιστών στο κτήριο της σατυρικής εφημερίδας Charlie Hebdo και σε κάποια άλλα καταστήματα της πόλης. Και οι στρατιώτες ξανά κάτω από τον Πύργο του Άιφελ, στην πρώτη χώρα που υπερασπίστηκε τα δικαιώματα του ανθρώπου στη νεότερη εποχή.
Να υπενθυμίσω ότι στη μικρή μας Ελλάδα, της ανισόρροπης και αβέβαιης για το μέλλον προεκλογικής περιόδου, προ ολίγων ημερών, συνελήφθη ο περιβόητος Χριστόδουλος Ξηρός, μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης. Στην έρευνα για τον ίδιο αποκαλύφθηκε οπλισμός ικανός να εξοντώσει δεκάδες άτομα.
Η Ευρώπη πλησιάζει το σκοτάδι. Το ερώτημα είναι «γιατί;». Τι πήγε στραβά στο όραμα μιας ευρωπαϊκής αναδόμησης που θέτει ως θεμέλια τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη όπως αυτά της ελευθερίας της θρησκευτικής πίστης και της έκφρασης;
Σίγουρα, ένας σημαντικός παράγοντας που συνέβαλε στο να γατζωθούν νέοι άνθρωποι από παρανοϊκές και εξτρεμιστικές αντιλήψεις και να προβούν σε τέτοιες πράξεις ήταν και η παιδεία που είχαν αποκτήσει. Η τρομοκρατική δραστηριότητα (και όχι μόνο) είναι απλά η επιφάνεια και το τελικό αποτέλεσμα βαθειά ριζωμένων, στην ευρωπαϊκή συνείδηση και στις επιμέρους εθνικές συνειδήσεις, προβλημάτων που οφείλονται, σε κάποιο βαθμό, στο ποιόν της Παιδείας. Όσο και αν το παραλείπουν ή το περιφρονούν σε όλα τα Μ.Μ.Ε, σε όλους τους πολιτικούς χώρους και σε όλες τις πολιτικές συζητήσεις, δεν μπορούμε να ξεχνάμε πως ό,τι συμβαίνει και ο δρόμος που βαδίζουμε σήμερα, τόσο ως Ελλάδα όσο και ως Ευρώπη, καθορίζονται από την παιδεία που δόθηκε και δίνεται. Η περιφρόνηση του ανθρώπινου, ψυχικού κυρίως, παράγοντα είναι, λοιπόν, αυτή που μας οδήγησε εδώ. Οι στοιβαγμένες γνώσεις και μέθοδοι δεν αποσκοπούν στο χτίσιμο ενός στέρεου ψυχικού οικοδομήματος του νέου και στην ψυχοσωματική του ανάπτυξη αλλά στον ξερό εφοδιασμό του με ικανότητες και πληροφορίες που θα χρησιμεύσουν (ίσως) στη ζωή του ατόμου ως εργαζόμενου και, στην καλύτερη περίπτωση, ως πολίτη. Όταν, λοιπόν, το ενδιαφέρον της εκπαίδευσης δεν επικεντρώνεται στη δόμηση ενός υγιούς ψυχικού κόσμου που αποτρέπει το άτομο από επιθετικές και καταστρεπτικές τάσεις, αλλά το ωθεί στην εποικοδομητική κοινωνική αλληλεπίδραση (μαθαίνοντάς του, εκτός των άλλων, να σέβεται τον άλλον) και στην ανάδειξη δυνατοτήτων και διαφερόντων του νέου, που τον ολοκληρώνουν ως προσωπικότητα, είναι επόμενο νέοι άνθρωποι να ψάχνουν ανέλπιστα ένα στήριγμα που θα γεμίζει την ύπαρξή τους- ειδικά εν μέσω μια οικονομικής και όχι μόνο ύφεσης. Το στήριγμα αυτό κάποιες φορές νομίζουν ότι το βρίσκουν σε τέτοιες αποκλίνουσες συμπεριφορές.
Πηγές:
Υποβολή απάντησης