ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΜΠΙΛΗΣ
Όσοι κάθησαν μπροστά στους τηλεοπτικούς τους δέκτες τις τελευταίες μέρες, λογικά έχουν δει είκόνες (πιθανότατα ζωντανές) από την πυρκαγιά του Norman Atlantic ανοιχτά της Κέρκυρας. Φυσικά όλοι μας λυπηθήκαμε για τα θύματα αυτής της τραγωδίας, και συμπαρασταθήκαμε πνευματικά στις οικογένειές τους. Αυτό όμως που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ότι όλοι (παρουσιαστές δελτίων, ρεπόρτερ και όσοι άνθρωποι μίλησαν μαζί τους) είχαν μία γνώμη για όλες τις πτυχές του γεγονότος. Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτοί που είπανε περισσότερες φορές «Δεν ξέρω» ήταν οι ειδικοί επί του θέματος, καλεσμένοι στις διάφορες εκπομπές.
Και αυτό δεν συνέβη πρώτη φορά τώρα, αντιθέτως είναι ένα χαρακτηριστικό που παρατηρείται αρκετά συχνά στις διάφορες συζητήσεις, τηλεοπτικές και μη. Μια τέτοια νοοτροπία έχει επιπτώσεις σε όλους, συζητητές και ακροατές, ενώ δεν έχει κάτι το ουσιαστικό να προσφέρει. (Μιλάμε βέβαια για τις γνώμες ανθρώπων άσχετων με το θέμα της εκάστοτε συζήτησης). «Κανείς δεν έμαθε ποτέ μιλώντας» και σίγουρα, μιλώντας για ένα θέμα που δεν γνωρίζει. Επίσης, κάποιος που ακούει μια συζήτηση είναι πολύ πιθανόν να υιοθετήσει μια λανθασμένη εικόνα από κάποιον που ακούγεται αρκούντως σίγουρος. Και είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς το σωστό από το λάθος σε μια συζήτηση ημιμαθών πάνω σε ένα θέμα.
Το γεγονός ότι οι όντως σχετικοί με κάποιο θέμα θα δηλώσουν πολύ εύκολα ότι δεν γνωρίζουν μια συγκεκριμένη πτυχή του, πιστεύω καταδεικνύει πρώτον: ότι είναι ο εγωισμός του ημιμαθούς που τον αποτρέπει από το να αποδεχθεί την ημιμάθειά του, και δεύτερον ότι είναι η γνώση των ορίων ή η αυτογνωσία του ειδικού που τον οδηγεί στην παραδοχή της άγνοιας ενός θέματος, παρότι κατά τεκμήριο γνωρίζει περισσότερα γι? αυτό από τους συνομιλητές του. Αναπληρώνουμε τη γνώση που μας λείπει με μια ποσότητα εγωισμού, που εκφράζεται ως σιγουριά για την άποψή μας, παρ? ότι μπορεί να μην γνωρίζουμε παρά ελάχιστα, για το αντικείμενο της συζήτησης στην οποία βρισκόμαστε. Έτσι, ο έμπειρος ναυτικός θα πει ότι δεν μπορεί να ξέρει από που ξεκίνησε η πυρκαγιά στο καράβι, ενώ στο διπλανό παράθυρο, λίγο πριν, ένας δημοσιογράφος μπορεί να ήταν βέβαιος για τα αίτιά της.
Αυτό λοιπόν το εγωιστικό συμπλήρωμα της ημιμάθειας, το οποίο υπάρχει μέσα σε όλους μας, (εμένα προσωπικά με έκανε σίγουρο ότι ξέρω την αρχαία γραμματική, μέχρι που μπήκα στο λύκειο, και άρχισα πιο συστηματικό διάβασμα) θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να το βλέπουμε σαν έναν «εχθρό» στο να μάθουμε, και να προσπαθούμε να το τιθασεύουμε όποτε πιάνουμε τον εαυτό μας να είναι σίγουρος για κάτι, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Θα ήταν καλό άρα αν όλοι «βουτούσαμε τη γλώσσα στο μυαλό» πριν μιλήσουμε. Το ξέρω, δεν είναι εύκολο, αλλά όπως τα περισσότερα πράγματα, με λίγη «προπόνηση» είναι επιτεύξιμο.
Υποβολή απάντησης