ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΜΠΙΛΗΣ.
Είναι σοκαριστικός ο τρόπος με τον οποίον το αθάνατο Ελληνικό (και όχι μόνο) πνεύμα, έχει καταφέρει να μετατρέψει τη γέννηση του Θεανθρώπου σε δικαιολογία για να τρώμε μέχρι να σιχαθούμε τον εαυτό μας, και να ανταλλάζουμε (πολλές φορές απολύτως άχρηστα) δώρα ο ένας με τον άλλον. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εκλογικεύουμε αυτήν την πράξη μας, λέγοντας ότι, ?εντάξει… τώρα που είναι γιορτές, ας νοιαστούμε και λίγο για τον συνάνθρωπο?. Και αυτό μόνο στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν να ψωνίσουν από πανάκριβα πολυκαταστήματα, χωρίς να τους πτοεί η παρουσία αστέγων, στο επόμενο τετράγωνο, λόγω μιας καταναλωτικής συνείδησης, εντέχνως σφυρηλατημένης από τον πετυχημένο πλούσιο κούκλο στη διαφήμιση του ουίσκι.
Όταν λοιπόν η πόλη φορά τα γιορτινά της, το φως από τα πολύχρωμα λαμπιόνια καταφέρνει και φωτίζει πτυχές της κοινωνίας μας, τις οποίες επιμελώς παραχώνουμε στο συλλογικό μας ασυνείδητο όλη την υπόλοιπη χρονιά μέχρι να μας χρειαστούν, και να τις ξεθάψουμε για απολύτως ίδιον όφελος. Αυταπατάται όποιος νομίζει ότι ευεργετεί ουσιαστικά την κοινωνία όταν μία φορά τον χρόνο θυμάται και τους απόρους της γειτονιάς του, και σπεύδει με κατάνυξη στην εκκλησία (στην οποία φυσικά έχει να πατήσει από πέρυσι την Ανάσταση) για να συνδράμει και αυτός με τον οβολό του. Γιατί λοιπόν τα Χριστούγεννα όλοι τρέχουμε μανιωδώς να καταπολεμήσουμε την αδικία σε αυτόν τον κόσμο, προσέχοντας μην μας πάρει πολλή ώρα και κλείσει το μαγαζί με το καινούριο τάμπλετ; Γιατί προσπαθούμε να ενώσουμε δύο διαφορετικούς τρόπους ζωής, έτσι ώστε 20 λεπτά ζωής σύμφωνα με τα πραγματικά Χριστιανικά πρότυπα να δικαιολογούν έναν ολόκληρο χρόνο μακριά τους;
Εκείνος που δηλώνει Χριστιανός, ενώ όπως προείπα πατάει σε εκκλησία δύο φορές το χρόνο, ο οποίος ζει με μόνη (η τουλάχιστον κύρια) έγνοια του, πώς θα την βγάλει καθαρή, με το λιγότερο δυνατό κόστος, δεν έχει το δικαίωμα να νοιώθει σαν την μητέρα Τερέζα κάθε Χριστούγεννα. Όσο ιδεολογικοποιούμε μια συμπεριφορά για την οποία αισθανόμαστε ένοχοι, απλώς ξεγελάμε το συναίσθημα της ενοχής μας, με γενικότερο σύνθημα: Μια ζωή την έχουμε.
Υποβολή απάντησης