Φασισμός: η δέσμη του συστήματος

ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΩΤΗΣ.

Η δεκαετία του 1930 είναι μία από τις κρισιμότερες της ευρωπαϊκής ιστορίας. Μετά τη λαίλαπα του Α? Παγκοσμίου Πολέμου εκατομμύρια άτομα βρέθηκαν βυθισμένα στην αθλιότητα, ενώ ταυτόχρονα άρχισε μία προσπάθεια ειρηνικής συνδιαλλαγής των λαών, συνεργασίας των κρατών και οικονομικής ανάπτυξης των κοινωνιών. Μέσα από την απελπισία των λαών γεννήθηκε ο φασισμός, μία ιδεολογία η οποία απέβλεπε στην ανάδειξη του έθνους εις βάρος των υπόλοιπων εθνών, ενώ εφάρμοζε μία αυταρχική εθνικιστική πολιτική.

Πιο συγκεκριμένα, στην Ιταλία ο Μπενίτο Μουσολίνι ίδρυσε το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα και κατάφερε να εκπροσωπήσει μεγάλο μέρος του Ιταλικού λαού. Κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση με έγκριση του βασιλιά (!) και ταυτόχρονα ξεκίνησε μία καταστροφική επεκτατική πολιτική στην Αφρική και εγκαθίδρυσε μία εικοσαετή δικτατορία.

Περίπου την ίδια χρονική περίοδο στη Γερμανία ο Αδόλφος Χίτλερ με το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ανήλθε στην εξουσία με δημοκρατικό τρόπο, ενώ στη συνέχεια συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Το 1939 εισέβαλε στην Πολωνία και λίγο αργότερα άρχισε ο Β? Παγκόσμιος Πόλεμος. Στην εκδοχή του εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού), ο φασισμός υπήρξε αντισημιτικός και στρατοκρατικός, σε αντίθεση με άλλες χώρες (π.χ. Ιταλία).

Κατά τη διάρκεια των δικτατοριών, οι δικτάτορες συνεργάζονταν, κρυφά ή φανερά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο άξονας Ρώμης-Βερολίνου όπου η Ιταλία δεσμεύτηκε να μην εμπλακεί στην επεκτατική πολιτική της Γερμανίας. Μέσα από αυτό το παράδειγμα συνειδητοποιούμε ότι το κάθε φασιστικό κίνημα-κόμμα εκτός από τον εθνικό χαρακτήρα που ήθελε να έχει, προσπαθούσε να κατέχει μια αλληλέγγυα σχέση με τα υπόλοιπα φασιστικά κόμματα κάτι που ταυτόχρονα αναιρούσε τις «εθνικές» επιδιώξεις που εξέφραζε δημοσίως. Έτσι καταλαβαίνουμε τον αληθινό χαρακτήρα του φασισμού, δηλαδή την εξυπηρέτηση του κεφαλαίου, το μίσος μεταξύ λαών για ψευτο-διλήμματα και την δημιουργία διχόνοιας ανάμεσα σε ανθρώπους ίδιας κοινωνικής τάξης.

Όλα αυτά τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά φαινόμενα τών τότε χρόνων καταφέρνουν να μας θυμίσουν σημερινές εικόνες από (σχεδόν) όλο τον κόσμο και πιο συγκεκριμένα παρόμοιες καταστάσεις της Ελλάδας τα τελευταία δύο-τρία χρόνια, όπου η χώρα μαστίζεται από οικονομική (και όχι μόνο) κρίση.

Όπως η Γερμανία βγήκε ηττημένη από έναν πόλεμο και επιβαρυμένη από τις αποζημιώσεις και παροχές προς τους νικητές, έτσι και η Ελλάδα διανύει μία κρίση, κατά την οποία βρίσκεται υποχείριο άλλων κρατών (και τραπεζών) που της υπόσχονται την επιβίωσή της (με τις ανάλογες συνέπειες). Αυτή η πολιτική και στις δύο χώρες έδωσε βάση και θεμέλια στο φασιστικό κίνημα, το οποίο πάνω από όλα υποσχόταν την ανάδειξη του έθνους, το τέλος της «αντεθνικής» πολιτικής, την καθαρότητα της φυλής. Στη Γερμανία του ?30 διαπιστώνεται μία πολυπολιτισμικότητα μη επιθυμητή από τους εθνικοσοσιαλιστές. Η σημερινή Ελλάδα έχει μετατραπεί σε κέντρο μεταναστών, με αποτέλεσμα την αγανάκτηση της κοινωνίας απέναντι στο κράτος, για την αδιαφορία, και τους μετανάστες να αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο. Έτσι οι πολίτες στρέφονται σε πολιτικά κόμματα με φασιστική πολιτική λόγω των κοινωνικών προβλημάτων που ζούνε, καθώς τους φαντάζει η μόνη υπαρκτή επιλογή.

Επίσης ένα άλλο φαινόμενο του φασισμού, κοινό με τα σημερινά χρόνια, είναι ότι ήταν και παραμένει το μόνο κίνημα το οποίο σε όλες σχεδόν τις χώρες είχε λαϊκή απήχηση, αλλά πάντα καταλάμβανε την εξουσία με την έγκριση των μεγαλοαστών και κεφαλαιούχων. Ο φασισμός κατά βάθος ποτέ δεν υπήρξε λαϊκό αυθόρμητο κίνημα, υπήρξε αυταρχικός, εξυπηρετούσε συμφέροντα μεγαλοαστών και τα άτομα κατείχαν περιορισμένα δικαιώματα. Στην ουσία ο φασισμός είναι η πιο ακραία μορφή καπιταλισμού και εκδηλώνεται σε χρονικές περιόδους, πολιτικά ανισόρροπες.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*


Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.