ΓΡΑΦΕΙ: Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ.
Πολύ όμορφες οι εικόνες στις «Νυχτερινές περιπλανήσεις» της Δηούς. Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μερικές ακόμη σκέψεις στο ίδιο θέμα.
Δες τα χρώματα που αλλάζουν καθώς πέφτει το βράδυ, δίνοντας σε όλα γύρω σου μία υπόσταση ονειρική. Αφήσου σε εκείνες τις λίγες στιγμές που η φύση, σαν να υπακούει σε κάποιον μαέστρο (αφού ακόμη κι αυτό γίνεται αρμονικά), σταματάει να ακούγεται. Το ότι δεν βλέπεις πια, ίσως αποδειχθεί καλό. Πείσε τον εαυτό σου πως δεν υπάρχει σχέδιο, πως κανένας δεν τα ρύθμισε έτσι ώστε, αφού δύσει ο ήλιος, όλα να σε παροτρύνουν να κοιτάξεις ψηλά.
……………………….
Είναι το θέαμα του έναστρου ουρανού από μόνο του που, προσωπικά, με συναρπάζει. Από πάνω μας, ανοίγεται ένας γιγάντιος καμβάς με μικρές διάσπαρτες πινελιές. Απέραντος, σαν να φτιάχτηκε για να μην μπορέσει ποτέ ο άνθρωπος να συλλάβει την πραγματική εικόνα του. Δεν είναι όμως μόνο το δέος που με κατακλύζει Είναι και ένα αίσθημα αγάπης. Είναι σαν παλιό καφενείο, πάντα στη θέση του, σαν έναν χαμένο παιδικό φίλο που βρίσκω την ευκαιρία να ξαναδώ για λίγο. Τον νιώθω κοντά μου, με έχει συντροφεύσει, μου έχει επιτρέψει να τον μάθω, ακόμη κι αν κάθε φορά συνεχίζει να με ενθουσιάζει. Ίσως επειδή με ξεγελά, αφήνοντάς με να τον προσεγγίσω, να πιστέψω πως έμαθα κάτι τόσο πολύπλοκο και μυστηριώδες, κάτι τόσο αιώνιο και απέραντο. Αντλεί την ομορφιά του πιστεύω, και από τον τρόπο των άστρων, αυτών των κατευθυντήριων κεριών που έχουν τόσα να μας διηγηθούν. Η φαντασία είναι λογικό να οργιάζει, μπροστά σε χιλιάδες ατάκτως ερριμμένα μαγικά σημεία. Εξάλλου το θέαμα το ξέρεις, σωστά; Ουρανός και αστεράκια.
Αναγνωρίζω πως είναι ίσως παράξενο να νιώθει κανείς έτσι για κάτι σαν τον ουρανό. Δεν είναι μία παλιά φωτογραφία ή ένα παιδικό παιχνίδι. Είναι όμως ένα από τα λίγα πράγματα που μου χαρίζουν μια τόσο έντονη δόση χαράς, νοσταλγίας και θαυμασμού. Σας παροτρύνω, λοιπόν, την επόμενη νύχτα που θα βρεθείτε έξω, να ρίξετε για λίγο το βλέμμα σας στον ουρανό.
Υποβολή απάντησης